Het licht in de zaal gaat uit. Het is heel even donker. Ergens vooraan klinkt muziek van een orgel. Maar de speeltafel is nog niet te zien.
"Come Back to Sorrento" klinkt en dan, even later komt langzaam de prachtige witte Wurlitzer console in het spotlicht naar boven. De organist is Arnold Loxam. Met zijn fel witte jas en rode broek zo duidelijk herkenbaar!
Maar ik wist al, dat hij het was, want toen ik de eerste tonen hoorde, herkende ik zijn "Sorrento".
Dat bracht me op het idee, om dit stukje over herkenningsmelodieën van organisten te schrijven. De meeste organisten gebruiken een compositie om zich 'herkenbaar' te maken. Ik heb weleens gedacht, dat ze dat vooral deden in de beginperiode van de stomme film. Je kon in het donkere theater immers niet zien, wie er achter de speeltafel zat en op die muzikale manier kon de persoon zich aan het publiek voorstellen.
Vrijwel alle bekende organisten hadden een favoriet stukje muziek, dat ze altijd bij het begin van hun optreden speelden. Ze sloten er hun programma meestal ook mee af. Je wist dan: dit is het einde. En als je heel veel van het orgelspel had genoten, kon je niet meer wachten met het applaus, je klapte zo hard als je kon met de andere enthousiaste toehoorders mee.
Ik heb voor de aardigheid een aantal herkenningsmelodieën opgezocht. Met speurwerk, zoeken op platenhoezen, snuffelen in allerlei boeken ben ik er al aardig wat tegen gekomen. Zowel van organisten van toen als van nu, want die tunes worden nog steeds gebruikt.
De meest bekende is van Reginald Dixon (`Mr. Blackpool'): 'I do like to be beside the seaside'. Douglas Reeve's signature tune heet 'Pack up your troubles'.
Er waren organisten die meer dan één tune gebruikten. Reginald Foort begon vaak met 'Antonio' Maar het meest kiekend was zijn "Keep Smiling'.
Cor Steyn’s bekendste tune was 'Amsterdam'.
Je kunt je voorstellen, dat de organist een bedoeling met de melodie kon hebben! Soms was er letterlijk liefde in het spel, bijvoorbeeld bij Bryan Rodwell.
Die speelde vaak 'You made me love you', maar dat kon natuurlijk zowel op zijn vrouw, als op zijn toehoorders slaan, want die kwamen altijd graag, net als in ons land, naar zijn muziek luisteren. Een paar organisten gebruiken dezelfde signaturetune. Keith Beckingham en Len Rawle openen beiden met 'There's no business like showbusiness'. Het was ook de tune van de veel te vroeg overleden Rob Calcaterra, die sommigen van ons nog goed zullen herinneren van zijn optreden in Holland in mei 1985.
Hieronder volgen namen van organisten met hun herkenningsmelodieën ernaast.
Ena Baga - Bagatelle
Armsbee Bancroft - Abie, Abie, my boy
Ernest Broadbent - For You
Reginald Porter Brown - Oh Mr. Porter
Dudley Savage - Smiling through
Quentin Maclean - Round the Marble Arch
Habert Selby - I'll see you in my dreams
Jane Dowsett - Mame
Robinson Cleaver - An earful of music
David Hamilton - On a wonderful day like today
William Davies - Diane / Life is nothing without music
Horace Finch - On the prom, promenade
Simon Geldhill - A live show
Vic Hammett - Beyond the blue horizon
Charles Horrex - Riding on a rainbow
Byron Jones - Spread a little happiness
Phill Kelsall - Thank you for the music
David Lowe - I feel a song coming on
Louis Mordish - St. Louis Blues
Sandy McPherson - Happy days are here again
Nicolas Martin - Hey, look me over
Hans Nottrot - That's entertainment
Bernard Drukker - Now is the hour
Henk van Oijen - I'll see you again
Nigel Ogden - From this moment on
Robin Richmond - Organ grinder's swing
Robert Wolfe - Let me entertain you
Sidney Torch - I want to sing a torch song
Michael Wooldridge - That's entertainment
Natuurlijk is deze lijst niet volledig, maar als nu het licht in de zaal uitgaat en u hoort een bekende melodie, weet u welke organist(e) u kunt verwachten.
